เเมคอินทอช Episode 1

ว่ากันว่าเด็กนักเรียนที่จะมาเรียนต่อที่ต่างประเทศนี่ ก่อนมามีปัญหาหนักหัวอยู่เหมือนกันว่าจะซื้อเเลปท๊อปมาจากเมืองไทยหรือจะมาซื้อในต่างประเทศดี ไอ้ที่จะมาซื้อที่ต่างประเทศนี่ก็กลัวมีปัญหาเรื่องลงโปรเเกรม เรื่องฟอนต์ เรื่องเเอ๊บพลิเคชั่นที่เป็นภาษาไทย กลัวว่าจะพูดกะฝรั่งไม่รู้เรื่องอาจลามไปถึงถูกโก่งราคากันไปก็ว่ากันไป ส่วนคนที่ซื้อมาจากไทยนี่ก็คงกังวลเเค่ว่าคอมพิวเตอร์จะสามารถใช้กระเเสไฟ 110V ได้รึเปล่าหรือไม่ก็ราคาที่ล่อใจเหลือเกิน ว่ากันว่าถูกกว่าเมืองไทยกันเยอะ แต่คงติดที่ว่าพอชั่งใจไปมาแล้วคงขี้เกียจมานั่งอินสตอลโปรเเกรม เลยตัดปัญหาซื้อมันมาจากเมืองไทยซะเลย ไม่ต้องมาเสียเวลายุ่งยากเซ็ทเครื่อง สำหรับผมเเลปท๊อปเครื่องเเรกในชีวิตผม ผมซื้อที่นี่ครับ... อเมริกา

ตอนนั้นที่ผมจะเลือกซื้อคอมพิวเตอร์เเบบพกพาไปไหนต่อไหนได้หรือไอ้โน๊ตบุ๊คนี่นะ ผมก็ตัดสินใจอยู่นานอยู่เหมือนกันไม่ใช่เพราะว่าราคามันเเพงหรืออะไรหรอกนะ (เพราะถ้าคุณจะซื้อโน๊ตบุ๊คซักเครื่องนึงราคาของเเต่ละยี่ห้อก็ค่อนข้างจะไม่ต่างกันมากนัก) เเต่เป็นเพราะว่าผมกำลังตัดสินใจจะเปลี่ยนจากพีซีคอมพิวเตอร์เป็นเเมคคอมพิวเตอร์ สำหรับผมนี่เเมคอินทอชนี่ก็คงเป็นเครื่องคอมพิวเตอร์ที่หลายๆคนมีความคิดตรงกันว่า เป็นเครื่องคอมพิวเตอร์ไว้ทำกราฟฟิคอย่างเดียว ใช้ยาก ราคาเเพง อันนี้ผมไม่เถียงนะครับ เพราะตอนผมเริ่มใช้คอมใหม่ๆนี่ก็เริ่มต้นมาจากพีซีนี่เเหละครับ จับกันมาตั้งเเต่ยังต้องใช้ดอสในการบู๊ทเครื่อง จนต่อมามีวินโดว์ 3.11 มาให้ใช้กัน แล้วมันก็เริ่มมีทายาทออกมาอีกมากมายจวบจนมาเป็นวินโดว์เอ็กซ์พี อย่างที่เราๆ ท่านๆ ได้ใช้กัน กลับมาพูดถึงเครื่องเเมคกันต่อ นอกจากรูปทรงที่ออกจะเเปลกๆ อยู่ซักหน่อย (แต่สาวๆบอกว่าน่ารัก น่าใช้) ไอ้การใช้พวกเเอปพลิเคชั่นนี่ค่อนข้างจะต่างออกไปจากที่เราเคยคุ้นเคยในวินโดว์นะครับ บางทีจะสั่งพิมพ์งานสักหน่อยก็มีปัญหาละ พรินต์เตอร์ไม่ซับพอร์ทบ้างละ ตั้งค่ากันไม่เป็นบ้างละ ซึ่งเป็นเรื่องที่ซับซ้อนของคนใช้งานระดับผมครับ ซึ่งก็ใช้เเค่เล่นเกมส์กะพิมพ์งานก๊องเเก๊งกันไป แต่นี่เป็นเเค่เรื่องจริงในอดีตนะครับ

ก่อนที่ผมจะเริ่มหันมาสนใจดูเครื่องเเอ๊ปเปิ้ลนี่ เเรกๆผมก็เล็งเเต่ไอ้พีซีนี่ละครับดูมันทุกยี่ห้อเอาเเบบราคาไม่เกิน 1,200 เหรียญ บวกลบ 200 กะไว้ว่าขอเเรมซัก 512 MB ฮารด์ดิสซัก 60 GB ชิปนี่ต้องเป็นเซนตริโน่เท่านั้น อุปกรณ์เสริมอื่นๆนี่ก็เป็นส่วนประกอบครับไม่สำคัญสักเท่าไหร่ จนวันนึงเพื่อนผมที่มันเรียนเอกจากพิสท์เบิร์กมันบินกลับมาเรียนต่อหลังจากมันไปพักผ่อนที่เมืองไทย (ไม่รู้ว่ามันได้พักผ่อนจริงหรือเปล่า เเต่ผมว่าน่าจะเหนื่อยทุกคืน) มันไม่อยากนั่งรอเครื่องอยู่ในสนามบินเเอลเอ 8 ชั่วโมง ก็เลยต้องไปรับมันออกมาเดินยืดเเข้งยืดขากะหาอะไรกระเเทกปากซักหน่อย ก็เป็นมันนี่ละครับที่เเนะนำให้ผมรู้จักกะเครื่อง Powerbook ของเเอ๊ปเปิ้ล เห็นคราวนี้ปิ๊งครับเครื่องคอมอะไรออกเเบบมาสวยดีครับ เคสทำมาจากไททาเนียม จอ 12 นิ้วนึกว่าจะเล็กไปหน่อยเเต่เอาเข้าจริงๆ คนไม่มีปัญหาเรื่องสายตาอย่างผมก็ใช้ไม่มีปัญหาอะไร นั่งเล่นกะไอ้เครื่องเเอปเปิ้ลของมันกว่าสองชั่วโมง ก็เเบบเล่นไปถามมันไปว่าราคาเท่าไหร่ สเป็คเครื่องเป็นไง มีปัญหาเรื่องเเอ๊ปพลิเคชั่นรึเปล่า บอกได้คำเดียวครับว่าเหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่ เล่นเเล้วติดใจอยากเล่นอีก
จนมันกลับไปนี่ผมเริ่มหาความรู้ไอ้เจ้าเเอปเปิ้ลจากหนังสือ เว็บ และก็น้องอีกคนที่เรียนอยู่เเอนอาเบอร์ อ้อลืมบอกไปอีกอย่างผมไปเเก่วอยู่เเอปเปิ้ลช็อปเกือบสองอาทิตย์ได้ วันนึงก็เกือบสองชั่วโมงนะครับ ค่อนข้างประทับใจกะร้านเค้าอยู่เหมือนกัน ในร้านของเเอ๊ปเปิ้ลนี่เค้ามีเครื่องให้ลองทุกรุ่นเลยนะครับ ว่ากันตั้งเเต่รุ่นเล็กๆราคาย่อมเยาว์ จะไปถึงรุ่นเดอะราคาสองพันกลางๆ เค้าวางตั้งโชว์ให้ลองเล่นฟรีเลยนะครับ พนักงานก็ค่อนข้างจะเป็นมิตร ไม่มาตอเเยมากมาย มีเเรงขาไม่เมื่อยก็ยืนเล่นไปเหอะ จนผมตัดสินใจซื้อมันนี่เเหละไอ้เเอ๊ปเปิ้ล ibook G4 เพราะทุนน้อยกอปรกับเอามันมาลองก่อนเผื่อใช้ไปนานๆแล้วไม่ชอบ แล้วก็ตอนนั้นนี่ใช้บัตรนักศึกษาทางเเอ๊ปเปิ้ลยังลดราคาให้อีก 100 เหรียญ อ่า... ยังครับยังไม่พอ
ถ้าเกิดอยากได้ไอ้เจ้าไอพ๊อด 20GB พ่วงมาด้วยนี่มันยังลดให้อีก 200 เหรียญนะครับ สรุปเหมือนเป็นช็อทบังคับว่าถ้ามึงจะซื้อเครื่องไอบุ๊คนี่ มึงก็ควรเอาไอ้ไอพ๊อดนี่ไปด้วย ทำไงได้ละครับเรียนเศรษฐศาสตร์มานี่ครับ จ่ายราคาเเพงกว่าอีก 100 นึงเเต่ไอ้ไอ้เจ้าไอ้พ๊อดมาด้วย ยังได้ marginal utility เพิ่มขึ้นมาอีกอย่างน้อย 200 เหรียญ เป็นใครก็ต้องกดมาใช่มั๊ยครับ หรือว่าคุณจะไม่กด???