วิวาทะประจำวัน

และเเล้ววันฮาโลวีนของพวกฝรั่งเขาก็มีอะไรๆให้เซอร์ไพรซ์กันอีกเเล้ว อะอะไม่ใช่สาวๆที่ประชันกันเเบบเอ็กซ์ๆตามผับตามบาร์อย่างที่ผมเคยชิน เเต่คราวนี้เป็นท่านผู้นำประจำบริษัทประเทศไทยจำกัดมหาชน ได้เอื้อนเอ่ยวาทะประจำวันปล่อยผีออกมาห่าใหญ่ ให้พนักงานระดับล่างสุดถึงระดับผู้บริหารระดับสูงภายใต้บริษัทนี้ได้พึงสังวรณ์ว่า ถ้ามึงไม่สนับสนุนกูมึงก็อย่าหวังได้มีความเจริญก้าวหน้าในสายงานเลย บางคนอาจจะไม่พอใจเเต่ทำอย่างไรได้ กว่าบริษัทนี้จะมีการเลือกคณะบริหารกันอีกรอบก็อาจจะต้องรอกันต่อไปอีกสามปี แล้วก็ไม่เเน่ว่ารอไปรอมาก็อาจจะได้คณะกรรมการชุดเดิมกลับมาคุมบังเหียนเหมือนเดิม

วาทะอันล่าสุดของท่านผู้นำอันล่าสุดนี้ผมได้ทำการคัดลอกเเบบคำต่อคำมาจากเว็บไซด์ผู้จัดการออนไลน์ ซึ่งท่านได้ให้สัมภาษณ์ ณ วันที่ 31ตุลาคม ที่โรงเรียนบรรพตพิทยาคม อ.บรรพตพิสัย จ.นครสวรรค์ “ผมตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อม จังหวัดไหนมอบความไว้วางใจให้เราต้องดูแลเป็นพิเศษ แต่เราต้องดูแลคนทั้งประเทศด้วย แต่เวลาจำกัด ต้องเอาเวลาไปจังหวัดที่เราได้รับความไว้วางใจมากเป็นพิเศษ จังหวัดที่ไว้วางใจเราน้อยต้องเอาไว้ทีหลัง ไม่ใช่ไม่ไป คิวต้องเรียงอย่างนี้ ผมเป็นคนพูดตรงไปตรงมา เปิดเผย สื่อมวลชนอยู่ต้องเปิดเผย ไม่มีความลับสำหรับผม วันนี้คิดกับประชาชนอย่างไร ก็อยากเห็นคนทั้งประเทศไม่ว่าอยู่ที่ไหน เลือกหรือไม่เลือกผม ก็อยากให้ทุกคนหายจน แต่เนื่องจากเวลาจำกัดก็ต้องไล่ลำดับกันไป แต่เจ้าหน้าที่ก็ทำเหมือนกันหมดทั่วประเทศ”

ความหมายนัยสำคัญที่ผมพอจะใช้สมองที่เรียนมาไม่ค่อยสูงเมื่อเทียบกับท่านวิเคราะห์ได้ว่า บัดนี้ท่านประธานกรรมการเริ่มหมดความอดทนกับเเผนกบางเเผนกในบริษัท ที่เหมือนจะไม่รู้จักบุญคุณคนที่ท่านประธานอุตส่าห์เสียสละเวลามานั่งทำการบริหารบริษัทที่จะล่มไม่ล่มเเหล่จากพิษเศรษฐกิจ อุตส่าห์หาเงินมาโปรยให้ไม่รู้กี่ล้านต่อกี่ล้านให้พนักงานกวาดถูพี้นไปจนถึงพนักงานเก็บขยะได้มีเงินมีทองได้จับจ่ายใช้สอย แต่พอถึงเวลาที่ท่านต้องการให้ช่วยอะไรหน่อยกลับสะบัดตูดหันหลังให้อย่างไม่ไยดี

ท่านประธานคงลืมไปแล้วกระมังว่าประเทศไทยจำกัดในความคิดของท่านหาได้เป็นของคนผู้ใดผู้หนึ่งไม่ แต่เป็นขอบเขตดินเเดนบนพื้นเเผนที่โลกที่ดูจากชั้นบรรยากาศ มีลักษณะคล้ายขวาน เป็นที่ซุกหัวนอนของประชาชนตาดำๆกว่าหกสิบล้านคน มีทั้งคนที่จนมากไปจนถึงคนที่รวยมากจนติดอันดับของการจัดลำดับของนิตยสาร Forbes อยู่กระจัดกระจายกันไปส่วนต่างๆของขวานด้ามนี้ แล้วก็เป็นคนจนส่วนใหญ่เสียด้วยที่อยู่กระจายกันออกไปจากศูนย์กลางของขวานด้ามนี้ที่เราเรียกขานกันว่า"กรุงเทพมหานคร" ที่หวังว่าการที่พวกเขาเหล่านั้นได้พร้อมใจกันเลือกท่านเข้ามาดูเเลประเทศ ก็เพื่อที่จะทำให้ชีวิตความเป็นอยู่ของเขาดีขี้น

แต่เหตุการณ์กลับตาลปัตร เมื่อกาลเวลาผ่าน คนก็เปลี่ยน ท่านผู้นำประกาศอย่างชัดเจนว่าคนจนยังมีอยู่ท่านรู้ เเต่ท่านคงช่วยหมดทุกคนนั้นคงเป็นไปไม่ได้ ท่านก็ลำบากใจอยู่เหมือนกันว่าจะช่วยใครก่อนดี ดังนั้นท่านคงต้องเรียงลำดับลูกรักตามลำดับ ใครเป็นคนโปรดก็ได้ความรักไปก่อน ใครขัดใจท่านอยู่บ่อยๆก็รอไปก่อนเถอะ ถึงเเม้ท่านจะเป็นคนรักลูกเเต่ก็คงต้องเรียงลำดับตามความพอใจจากสูงไปหาต่ำ

แล้วท่านเคยคิดบ้างหรือไม่ว่าคนที่ควรจะได้โอกาสในการช่วยเหลือนั้นควรเป็นคนที่ได้รับโอกาสจากสังคมน้อยที่สุด เพื่อที่เขาเหล่านั้นสามารถมีชีวิตพื้นฐานที่ทัดเทียมกันกับคนอื่นๆในสังคม ไม่ใช่อยู่ดีๆไปตัดรอนบอกกับเค้าว่าผมก็อยากช่วยนะเเต่ทำไงได้คุณไม่ไว้วางใจผมเองนี่หว่า

จากการที่ได้นั่งคิดตรึกตรองมาได้สักพักผมก็เริ่มตระหนักถึงภาระของพนักงานในบริษัทประเทศไทยจำกัด ว่าคงต้องทำงานกันหนักอึ้งกันอีกเท่าตัว จะมานั่งหวังลมๆเเล้งๆว่าจะมีเงินตกลงมาจากท้องฟ้าให้จับจ่ายใช้สอยเหมือนสี่ปีก่อนคงไม่ได้เเล้ว คงต้องพึ่งสองมือสองเท้าที่พ่อเเม่ให้มาตั้งเเต่เกิด ก้มหน้าก้มตามุมานะทำงานสร้างเนื้อสร้างตัว ซึ่งถ้าเรามองในทางกลับกัน ผมกลับคิดว่าอาจจะเป็นการดีก็ได้ที่เราจะได้คิดพี่งพาตัวเองดีกว่าที่จะไปยืมจมูกคนอื่นมาหายใจ คงต้องขอขอบคุณวิวาทะประจำวันฮัลโลวีน 2005 ที่จะเป็นวาทะเตือนสติพนักงานในบริษัทประเทศไทยจำกัด